W 1967 roku na bazie wyścigowego 33/2 opracowana została wersja do użytku drogowego, nazwana Tipo 33 Stradale. Prezentacja modelu odbyła się we wrześniu tego roku na torze w Monza, następnie wystawiono go na Salonie Samochodów Sportowych w Turynie.
    Nadwozie Stradale, które zaprojektował Franco Scaglione zrealizowano w dwóch odmianach. Pierwsza, miała szyby z bezpiecznego szkła, ciekawie rozplanowane i wygodne wnętrze, a nawet takie dodatki, jak ogrzewanie i opuszczane boczne okienka. Odmiana druga, sportowa, miała nieruchome, lekkie szyby pleksiglasowe, wyścigowe fotele kubełkowe obszyte tkaniną i niewiele więcej.
    Przednia maska opada bardzo nisko między wypukłymi błotnikami, w których schowane są duże, podwójne reflektory, przykryte przezroczystymi kloszami. Półokrągłe, wypukłe boki pojazdu stanowią podporę dla węższej, zaokrąglonej kabiny. Tuż przed tylnymi kołami w karoserii znajdują dwie boczne szczeliny, stanowiące wloty powietrza. Na krańcach szerokiej i niskiej tylnej ściany osadzono okrągłe lampy.
    Stradale napędzana była 8-cylindrowym silnikiem z modelu wyścigowego o pojemności 2 litrów dawał on moc maksymalną 230 KM. Prędkość maksymalna to 260 km/h. Moc przenoszona była na koła tylne za pomocą manualnej 6-biegowej całkowicie zsynchronizowanej skrzynie biegów. Z boku za osią tylną, w mało bezpiecznym miejscu, znajdował się zbiornik paliwa. Na uwagę zasługuje całkowita wysokość pojazdu: 99 cm oraz masa 700 kg.
    W okresie od listopada 1967 do marca 1969 roku powstało 18 egzemplarzy tego pojazdu.