W roku 1972 Alfa Romeo zaprezentowała Alfettę, 5-miejscowego sedana. Auto to wyposażono w niespotykany dotąd układ przeniesienia napędu – transaxle. Układ ten charakteryzował się umiejscowienie silnika z przodu auta oraz przekazywaniem napędu na koła tylne. Zamontowaniem skrzyni biegów na tylnym moście pojazdu, oraz przesunięciem tylnych tarcz hamulcowych „w głąb” pojazdu. Popyt na Alfettę był tak duży, że po upływie dwóch lat od premiery pomyślano o sportowej jego wersji z identycznie rozmieszczonymi elementami układu napędowego.
    Dotychczas Alfy projektowała firma Bertone, jednak w wypadku nowego modelu zamówienie złożono w pracowni ItalDesign, własności projektanta Giorgio Giugiaro. Nadwozie Alfetty coupe zostało opracowane w maju 1974 roku. Nosiło wówczas oznaczenie GT i było klasycznym reprezentantem stylu włoskich aut sportowych – długa maska, dwoje drzwi oraz łagodnie opadająca tylna część karoserii.
    Do napędzania nowego modelu posłużył czterocylindrowy silnik rzędowy o pojemności 1,8 l, z dwoma dwugardzielowymi gaźnikami po jednej i kolektorem wydechowym po drugiej stronie.
    W maju 1976 roku rozszerzono paletę silników dostępnych w Alfettcie GT. Nabywca miał do wyboru silnik 1.6 l lub dwulitrowy czterocylindrowy silnik rzędowy z blokiem ze stopów lekkich oraz dwoma wałkami rozrządu (DOHC) o mocy 130 KM. Wraz ze zmianą palety silników, producent zmienił oznaczenia modeli. Alfetta z silnikiem 1,6 pozostała przy nazwie GT zaś wersja 2.0 nazwana została GTV. Jak na połowę lat siedemdziesiątych osiągi GTV były imponujące. Przyśpieszenie od 0 do 100 km/h zajmowało Alfie 10 s a prędkość maksymalna wynosiła 195 km/h.
    W 1978 roku klientom zaoferowano fabryczny zestaw znacząco poprawiający osiągi auta: do dwulitrowego silnika można było zamówić układ dolotowy z turbosprężarką. Tak zmodyfikowana GTV Turbo osiągała moc 150 KM i prędkość maksymalną 205 km/h.
    W roku 1980, paleta silników dostępnych w Alfie Alfettcie GTV została rozszerzona. Oprócz dwulitrowego silnika rzędowego klientom zaoferowano 6-cylindrowy silnik widlasty, którego blok, głowicę, tłoki oraz miskę olejową wykonano ze stopów lekkich. Silnik ten miał pojemność 2,5 l i rozwijał moc 160 KM.
    Jednocześnie z wprowadzeniem nowego silnika, zakończyła się kariera najmniejszego 1,6-litrowego serca Alfy. Również nazwa modelu uległa zmianie, zrezygnowano z oznaczenia Alfetta. Od 1980 roku model dwulitrowy nosił nazwę GTV zaś auto wyposażone w silnik rzędowy nazywało się GTV6. W stosunku do GTV model GTV6 miał większe koła, wzmocnione hamulce oraz przystosowaną do większej mocy skrzynię biegów. Stylistycznie GTV i GTV6 również były odmienne, ponieważ jednostka widlasta była znacznie większa i nie mieściła się w komorze silnika, przeprojektowano maskę samochodu, dodając jej charakterystyczny garb, który stał się wyróżnikiem najmocniejszej wersji GTV.
    Deska rozdzielcza została pokryta czarną, nie odbijającą się w przedniej szybie wykładziną oraz ozdobiona drewnopodobnymi elementami. Na tablicy przyrządów przed oczami kierowcy w kwadratowej obudowie zamontowano jedynie pokaźnych rozmiarów obrotomierz, prędkościomierz a pozostałe wskaźniki przeniesiono w prawo – w stronę środka konsoli. Dodatkowo znalazł się tam wskaźnik ciśnienia oleju.